بررسی تاثیر استفاده از مصالح رودخانه ای و شکسته در بتن خودتراکم و نقش انواع پوزولان و فیبر بر آن

بتن خودتراکم بتنی است که بدون نیاز به ویبره تحت اثر وزن خود متراکم می شود و در قالب به راحتی جریان می یابد و تمام گوشه های آن را پر می کند.وقتی که تراکم آرماتور در قالب بالا باشد، ویبره نمودن بتن معمولی یک مشکل بزرگ خواهد بود.از این رو بتن خود تراکم بنا به خاصیتی که دارد،باید قابلیت جریان مناسب بین آرماتورها و پر کردن تمام گوشه های قالب را داشته باشد.بتنی که نیاز به ویبره نداشته باشد چالش بزرگی در ساختمان سازی است از آنرو که این بتن باید همزمان،هم خاصیت روانی بالا و هم پیوستگی دانه بندی خود را حفظ کند. در بسیاری موارد جایگزینی مواد سیمانی به بهبود این مشکلات و بهبود روانگرایی بتن کمک می کند.از جمله مواد سیمانی جایگزین می توان به خاکستر بادی،دوده سیلیس(دوده سیلیس)،خاکستر پوسته شلتوک برنج ،سرباره و پودر سنگ آهک اشاره کرد.در پروژه ی پیش روی از دو نوع ماده ی پوزولانی دوده سیلیس و خاکستر پوسته ی شلتوک برنج با ترتیب درصدهای 10 و 20درصد جایگزین سیمان استفاده شده است.آزمایش های مکانیکی فشاری،کششی،خمشی و آزمایش های سرعت عبور امواج (التراسونیک)، انبساط و انقباض و آزمایش جذب آب نهایی بر روی تمامی طرح های اختلاط انجام شده است.تمامی طرح ها با دو نوع سنگ دانه های گردگوشه (رودخانه ای) و شکسته شده بصورت مجزا ساخته شده اند.9 طرح اختلاط برای سنگدانه های رودخانه ای و 9 طرح برای سنگدانه های شکسته شده.همچنین از دو نوع الیاف مختلف پلی پروپیلن و فولادی نیز جهت بررسی تاثیرشان بر خواص مختلف مکانیکی و غیر مکانیکی نمونه ها در حضور پوزولان ها و در عدم حضور پوزولان ها استفاده شده است.مقایسه های متنوع و بسیار متفاوتی قابل انجام می باشد.